Call of Duty is gewoon niet mijn spel!

Om deze ochtend met wat emoties te beslechten besloot ik om nog maar eens een potje Call of Duty te spelen. Dit is zeker niet mijn favoriete schietspel. Ik vind Call of Duty alleen leuk als iedereen rondloopt en elkaar in de benauwde gangen tegenkomt en snel moet reageren met een schot hagel of een goed geplaatste granaat. Had ik vandaag mazzel en zat ik vol met rennende gekken? Nee natuurlijk niet. Menig speler had zijn tentje al klaar staan, zijn luchtbed gevuld en zijn eten op een wegwerpbord liggen. Het was weer een grote camping.

Een en al Actie

Als ik door het eerste potje ren lijkt het nog een beetje of mijn hoop gehoord is door de heer boven ons (of door niemand en berust het puur op toeval, het is maar welk geloof je handhaaft). Ik kwam iemand tegen die de hoek om kwam lopen en kon mooi vanuit mijn heup de eerste kill op mijn loop kerven. De tweede zag ik op 30 meter van me achter een blok zitten. Ook zijn lichaam gebruikte ik als offer voor de heer. Echter na het tweede slachtoffer van mijn schiettuig leek de aanwezigheid van een almachtig schepsel een illusie. Er was geen god. Overal lagen mensen achter struikjes, achter een muurtje of boven op het dak. Plat op hun buik, iets dat ze in het echte leven waarschijnlijk niet kunnen omdat hun buik niet plat is. Sorry, ik liet me daar even gaan.

Nog meer actie

Na een minuut of 5 hadden de siësta-vierders alweer genoeg rotzooi verzameld om mij voorgoed uit de ranglijst te houden. Als er niet een kogel van beneden mijn lichaam aandeed, dan kwam er wel een uit die helikopter die iemand had gekregen omdat hij beter kon liggen en schieten, dan andere mensen in dat potje. Ook kreeg ik regelmatig een bestuurde bom boven op mijn harses. Toen dacht ik:'Dit potje zal hem wel niet gaan worden.' Al het lef dat ik in me had moest ik verzetten om nog een potje van het spel aan te durven. Weer een potje Free-For-All, of ieder voor zijn eigen, zoals je het ook kan bestempelen. Neerslachtig begon ik aan het potje. Het begon weer goed, ik werd van achteren neer geschoten en kreeg als toetje een vers kopje thee. Mijn tedere wangen stonden op het punt om bevochtigd te worden door enkele druppels traanvocht.

Meer actie dan het scherm aankan

Plotsklaps veranderde de zaak opeens. Ik leek mij in het rijk der zaligmakenden  te bevinden. Iedereen rende rond en er leken zich geen liggende patrouilles zich in dit potje te bevinden. Mijn scores schoten omhoog, net zo hard als de AEX de laatste jaren omlaag schiet. Ik won gewoon weer eens een potje Call of Duty. Het spel was weer gaaf, weer geweldig om te spelen. En ik weet al hoe dat volgende keer gaat. Dan kletter ik kei hard van deze roze wolk af op mijn smoel. Want potjes zoals deze kom je maar sporadisch tegen. Helaas, anders was het mijn spel.