Een middagje nostalgie - Super Mario op de Nes

Gisteren ben ik bij een vriend nog eens op de NES gaan spelen. Super Mario en Super Mario 3 moesten het recept voor plezier worden. De vierkante controller met een d-pad en twee rode knoppen, complex is dus echt iets anders. Een knop om te rennen, een om te springen en de d-pad om te lopen.

Ouderwets mijn lichaam bovenop een vijand plaatsen. Mijn motivatie om dit te doen wordt in het begin niet uitgelegd. Je begint gewoon aan het spel zonder uitleg. Zo ging dat vroeger. Spel erin en 10 secondes later was je al aan de slag. We begonnen ons avontuur met Super Mario 3. Er was echter een probleem, de controller had een kleine vertraging. Anders gezegd, je moest eerder springen voor vijanden en kuilen. Het ging misschien om nog geen 0,2 seconde. Maar alles werd opeens Mega-man-moeilijk.

De eerste Super Mario

De eerste levels waren enigszins te doen. Er waren weinig grote kuilen. Wel een aantal vijanden, maar dat was makkelijker dan al die kuilen. Ook het tweede level ging nog redelijk goed. Ik ging wel een paar keer dood, maar daarna haalde ik het level wel. Het derde level werd echter een hel. Heel veel kuilen en platformen van maar één blokje groot. Iedere keer weer probeerden we Mario op tijd te laten stoppen op het blok, maar door de vertraging bleef hij eraf lopen. Keer op keer leek Mario door een onzichtbare kracht het ravijn in gesleurd te worden. Het was net genocide. Ik heb zo veel besnorde loodgieters zien sterven, mijn hart scheurde wel drie keer door midden.

Naïef als we waren probeerden we daarna nog Super Mario te spelen. Ook hier gingen de eerste levels redelijk goed, tot dat we bij een level kwamen dat meer gaten had dan een puber met flink veel acne. Overal kon je de bodem van het scherm bereiken dat zou resulteren in een pijnlijke eeuwig val in een dimensie die ons onbekend is. Mario gleed keer op keer de kuil in. En het was allemaal mijn schuld.

Zover ben ik niet gekomen

Mijn gevoelens gingen richting Hulkmodus. Ik was al uitwendig aan het schelden en gooide met meerdere f-bommen. In mijn hoofd had ik al de meest gruwelijke destructie-scenario's klaar liggen om dingen stuk te maken. Zo zou ik een lolly stelen van een kind en daarmee de ME te lijf gaan. Of had ik bedacht om alle paarden, aardbeien te voeren. Ik was inderdaad helemaal over de rooie. Ik kon geen meester worden over de controller, het spel was mij te machtig op deze manier. Op mijn thuisterrein verloren, dat doet altijd pijn.